Fadoua Alaoui
Als je twaalf-en-een-half jaar aan de andere kant van de wereld hebt gewoond , ga je Nederland op een andere manier bekijken; van een afstandje. Zeker als je, zoals ik, ook nog eens een Marokkaanse vader hebt. Dan ben je het namelijk gewend om de dingen van verschillende kanten te bekijken… Hoe komt het toch, dat men aan de westerse kant van het Nederlands Koninkrijk over het algemeen zo weinig kennis heeft van het overzeese deel van het Koninkrijk?
Dit in grote tegenstelling tot de bewoners van de overzeese gebieden, die over het algemeen veel beter op de hoogte zijn van de westers Nederlandse als de Caribisch Nederlandse geschiedenis. Hoe komt het dat men in Nederland zo weinig kennis heeft van het ontstaan van de Nederlandse bevolking zoals die er nu uitziet? Van de dichtbij gelegen jaren is nog wel wat blijven hangen, maar hoe en waarom de Indonesiers, de Surinamers, Antillianen, Spanjaarden ,Turken en Marokkanen naar Nederland zijn gekomen, dat weet men eigenlijk niet meer zo goed. “Gelukzoekers “ wordt er al snel gezegd, maar dat de situatie vaak wat genuanceerder lag, en Nederland daar altijd een grote rol in heeft gespeeld, daar is weinig kennis over. Nu ligt dat naar mijn idee niet alleen aan de slechte herinnering en kennis, maar ook aan de manier waarop er over deze tijden word onderwezen… of beter gezegd; het gebrek daaraan!
Tegelijkertijd hoor ik een heel ander verhaal over Nederlanders die zijn vertrokken uit Nederland op zoek naar een beter of ander leven. Neem nou de boeren na de Tweede Wereldoorlog. Noem je hen dan avonturiers? Moedige mannen en vrouwen die elders hun leven weer opbouwden? En hoe werd het dan genoemd als zij elkaar opzochten, bij elkaar in de buurt gingen wonen en lekkernijen van thuis maakten en met elkaar deelden? De feesten vierden die hun zo dierbaar waren; Nostalgie? Ik kan me herinneren als kind, opgroeiend in Utrecht, dat er vaak werd gezegd dat “ze” zich aan moesten passen. “Ze” moesten vooral de taal leren. En met “ze” werden dan de “allochtonen” bedoeld. Echter, hoe is het als een Nederlander in het buitenland woonachtig, na jaren nog steeds niet of nauwelijks de lokale taal spreekt? Logisch? Begrijpelijk?
Dit zijn dingen die me bezighouden. Maar wat me het meest bezighoudt is hoe belangrijk het is dat deze kennis van onze geschiedeins gedeeld wordt met onze jongeren. Vooral in deze tijd dat polarisatie aan kracht wint, terwijl we toch een gedeelde geschiedenis hebben met elkaar. Al is deze niet altijd rooskleurig, het verbindt ons. Ik denk dat het van het grootste belang is om onze geschiedenis te kennen en te begrijpen, niet om er in te blijven hangen, maar om onze toekomst op een positieve manier te kunnen boetseren! En zolang we dat niet zien, zijn we blind voor al het moois dat er wèl is!
